مثل همیشه :)

میخواستم بنشینم آن کنج همیشگی و موهایم را بیاورم جلوی صورتم و دنبال دوشاخه هایش بگردم و آه بکشم و طومار عثمان بنویسم و بخش زنانه ی غرغرویم را صیقل بدهم که آقای اچ بی زنگ زد و گفت از حال خوبمان بنویسم و اینقدر عوضی بازی در نیاورم!

حال خوبمان که همانطور سر جایش است و مدام بالا و پایین میپرد و توی دلمان را خالی میکند و هفته ای شش بار آقای اچ بی را راس ساعت 5:20 میکشاند تا همین حوالی و مرا لی لی کنان میفرستند ور دلش تا بعد از یک سلام یک دقیقه ای تا خود کوچه ناهید یکبند حرف بزنیم و از روزمان بگوییم و آخر هفته ها هم دعوتمان میکند به ناهارهای دو نفره و نوشابه های گازدار که اشک در چشمهایمان جمع میکند و ما را به اوج عاشقی میرساند و بعد با یک آروغ حال خوبمان را خوبتر میکند.

فقط کمی بیشتر از کمی دستپاچه و نگران هستم...

 به حال خوبمان بدجور دلبسته شده ام و نمیخواهم یک روز هم پیش پیش کنم تا بخوابد و رویش پتو بکشم و بروم سراغ آن یکی ماتم زده ای که رنگش آبی استقلالی است! دوست دارم حال خوبم تا ابد بیدار بماند.

من خوبم شما خوبیــــــــــــــــــــن؟

خانمی که میتواند روی یک پایش بایستد و نوک انگشت پای دیگرش را با دست بگیرد و آنوقت پایش را اینقدر بالا ببرد تا به لوستر خانه شان بخورد از ما آدمهای قراضه ای که هرکدام یک ورمان کج و کوله است و خیس عرق شده ایم میخواهد که در حالتی قرار بگیریم که سلولهای کشاله رانمان هرکدام پنج سانتی متر کش بیاید و یکی در میان دوخت خشتکمان در برود و بعد اصرار دارد که اینقدر در این حالت بمانیم که تا دو روز از فرط کشیدگی لنگ لنگان و گشاد گشاد راه برویم و بعد با لحن عجیبی که باعث میشود لب پایینش صاف بشود میپرسد "خوبیـــــــــــــــن؟" تا ما یکی در میان در دلمان بگوییم "مرض"!

 در هر حالتی که راحت هستیم میخوابیم و چشمهایمان را میبندیم. در هیچ حالتی راحت نیستم و به هر طرف که میشوم همان طرف داد میزند که "آی له شدم از روی من بلند شو"! خانم میگوید که به هیچ چیز فکر نکنیم و خستگی را از بدنمان پاک کنیم. فکر میکنم که چطور به هیچ چیز فکر نکنم که خانم تکرار میکند که اصلا به هیچ چیزی فکر نکنیم و یادم می افتد که من داشتم به این فکر میکردم که چطور به هیچ چیز فکر نکنم! میگوید با پنجه های فکرمان خودمان را نوازش کنیم و من به مغزم فکر میکنم که از هر طرفش یک انگشت بیرون زده و میخواهد روی بدنم راه برود و نازم کند، شوتش میکنم سر جایش و به بابا فکر میکنم که باز یک پسربچه ی تخس و لجباز و قهرقهرو بدنش را اجاره کرده و مدتی است به جای استفاده از لبهایش با ابروهایش صحبت میکند. به سعید فکر میکنم که 60 روز است فقط پلکهایش را تکان میدهد و دور و بریهایش میگویند که بعد از خوردن یک لیوان دوغ به این روز افتاده، به خانمی فکر میکنم که همینطوری سرش را انداخته پایین و رفته جلوی خانه ی آقای اچ بی اینا و گفته که عاشقش زنگ میزند و ترکی حرف میزند و خواهش کرده که آقای اچ بی تلفنشان را شنود نکند (دروغ گفتم به این یکی همین الان داشتم فکر میکردم) و بعد صدای خانم می آید که میخواهد چشمهایمان را آرام باز کنیم و به دنیا برگردیم. چشمهایم را باز میکنم و دیگر به هیچی فکر نمیکنم و خانم بلند میپرسد "خوبــــــــــین؟"

مهریه

مهریه ام یک جلد قرآن است با دو شاخه نبات و 7 شاخه از همان گلی که اسمش را نمیدانم و یک آینه که اگر شمعدان هم نداشت مهم نیست چون تصویر خودم در آینه با شمعدان کنارش مرا یاد قاب عکس مامانبزرگ می اندازد که گوشه اش روبان مشکی است و شبهای جمعه شعله شمع کنارش میرقصد و بویش با بوی حلوا قاطی میشود. تعریفهایت از گذشته هم میخواهم. همانهایی که خیلی هایشان را 4 بار برایم گفتی و میخواهم که خنده هایت هم به خاطره ها سنجاق کنی و هر شب برایم بگویی. "من که دیووونه تم" گفتن هایت که با دندانهای روی هم میگویی را هم با عبارت " آخه تو چندی خانمی" میخواهم، تا آخر عمر... بوسه هایت بر سر انگشتهایم و حلقه ی دستهایت دور بدنم را هم به مهریه ام اضافه کن. آن نگاهی که در سکوت به صورتم میدوزی و من غزلهای عاشقانه را میشنوم هم به تعداد همه شبهای با هم بودنمان میخواهم. شبهای تابستان قاچهای هندوانه و شبهای زمستان لبوی داغ. پودر کیک و بسته های پاستیل و نگاهت به همه خوردنی هایی که میدانی دوست دارم به علاوه چرخ زدن های گاه و بیگاه در فروشگاهای تهران به شرطی که در راهروهای آنها دستهایت را از پشت شانه هایم آویزان کنی حتی سی سال بعد و خب چند سکه که هرکدام را به یک لبخندت خواهم بخشید :)

همین ها کفایت میکند برای تویی که مـــِهرت به دلم مـــُهر شده.

شستشوی حباب

1.   روحم را مثل حبابی که از لوله خودکار کفی بیرون می آید به بیرون فوت میکنم و 21 گرم از وزنم کم میشود.

 2.    حباب را میشویم و نوازشش میکنم

 3.    نفس عمیق میکشم و 21 گرم وزن اضافه میکنم   کاش امشب از یک به سه برسم، کاش...

دلم برای این روزها تنگ میشود

مامان از پرده ی حریر گلدار اتاقم خوشش نمی­آید چون اجازه میدهد صبح­ها خورشید و شبها ماه نور خود را در چشمهایم فرو کنند. از تخت چوبی ام متنفر است چون خیلی بزرگ و جاگیر است، دوست دارد فرش لوله شده ی زیر تخت را کف اتاقم بیاندازد تا موقع راه رفتن در اتاقم گوشتش نریزد، آینه ی موجداری هم که خودش خریده بنجل میداند و به چهارپایه ی پایین تختم چپ چپ نگاه میکند.

 شبهایی که حوصله صدای تلویزیون را ندارد با قوری و کتری و شکلات می­آید به اتاقم و سر راهش چای بابا هم میدهد. نگاهی به در و دیوار می اندازد و تا میخواهد از تغییر دکور بگوید من با یک اصـــــــــــــلا کشدار حرفش را قطع میکنم تا مثل همیشه بگوید "بخدا خیلی بدجنسی" و بعد یاد بچگی هایم بکند که خودش لباس برایم انتخاب میکرد و اتاقم را میچید و من هربار خاطره ای از دوران تو سری خوری میگویم و بعد بلند بلند میخندیم. بعضی شبها بابا با میوه می آید و به حرفهایمان گوش میدهد و بعضی شبها هم لابلای حرفهایمان مرا صدا میکند تا پرنده­ای که بالهایش رنگی است یا سوسکی که در تار عنکبوت گیر کرده و یا مردی که روی طناب در ارتفاع 1000 متری راه میرود ببینم و مامان اینجور وقتها سرش را از در اتاق بیرون میکند و بلند میگوید "آهای حسود خان!"

 مامان با ماچ و بوسه میخوابد و میگوید که پای تلوزیون نشینم چون فردا خواب میمونم و بی برو برگرد هر شب میگوید که اگر دیر بخوابم مریض میشوم و هربار هر دو به این حرف میخندیم و هرگز فکر نکردیم که چه مادر و دختر لوس و بیمزه ای هستیم. میروم پای تلوزیون و هنوز کمرم به زمین نرسیده بابا از حرکت نرمشی جدیدی که همان روز کشف کرده میگوید و اصرار دارد که من ریغوی نحیفی هستم که باید نرمش کنم تا قوی شوم و برای اثبات حرفش هم کتفهایم را فشار میدهد و تازگی ها یاد گرفته ام جیغ نزنم تا او ذوق کند و بگوید که قوی شده ام و فکر کند که قوی شدنم به خاطر نرمشهای اوست. 

صحبت از خانه بخت و عروسی که میشود هردو شروع میکنند به قربان صدقه رفتن و یک دفعه انگار که یک فکر به ذهن هردو میرسد ساکت میشوند. بعد از پنج دقیقه مامان آه میکشد و میگوید "آخیش تو بری منم دکور اتاقت رو عوض میکنم" و بابا هم مثل همیشه تنها چیزی که به ذهنش میرسد شوخی هایش برای بیچاره شدن داماد آینده است و من خوب میدانم که این تنها راهیست که میتواند بخندد و هاله اشکش را کنار بزند.

امروز صبح مامان رویش به آفتاب سرک کشیده به اتاقم بود و میخواست مثل همیشه از پرده ی مزخرف نازکم شکایت کند اما به جای آن زیر لب گفت "آخه تو بری من چکار کنم" و انگار تازه یاد نقش همیشگی اش افتاد که از در بیرون رفت و با صدای بلند گفت "آخیش، تو بری منم از شر این پرده راحت میشم"! 

 دلم برای دختر خانه بودن تنگ میشود :(