دستهایش با
دستهایم حسابی دوست شده اند. به هم که میرسند با هم بازی میکنند و در هم پیچ و تاب
میخورند و سرهایشان را به هم میزنند. خوب یاد گرفته ایم که چطور با دستهایمان صحبت
کنیم. فشار انگشتهای فرو رفته مان یعنی "خوب است که با همیم"
کنار هم خوابیدیم. اولین شب کنار هم خوابیدنمان مثل همه ی اولینها خوب
بود. او خر و پف میکرد و پاهایش را تکان میداد. نه اینکه آرام آرام از اینور به
آنور! نه! طوریکه در هر دقیقه 180 بار مچ پاهایش یک حرکت رفت و برگشت داشت. مثل
این است که هر شب خواب میبیند کسی قرار است جواب برگه امتحانی را به دستش بدهد و
او منتظر است. هر یک دقیقه بیدار میشود. نوازشم میکند و دوباره میرود که جواب
امتحانش را بگیرد.
سفر 900 کیلومتری خوبی بود. وقتی در بین همه آدمهای ملتمس و گریان
خندیدم و تنها حرفم با خدا شکرهای پشت سر هم بود فهمیدم که چقدر به این شکرگزاری
احتیاج داشتم. چقدر تشکر بدهکار بودم و چه مدت زیادیست که در آرزوهای گذشته ام غلت
میزنم. اچ بی را در سفر بهتر شناختم. فهمیدم معتاد نیست و صبح ها دهانش بو نمیدهد.
فهمیدم تنش بعد از پیاده روی های 2 ساعته بوی قیمه ی ده روز مانده نمیگیرد و مثل
آدمهای عوضی ساز مخالف "من این غذا را نمیخورم" نمینوازد. فهمیدم حس
دارد، شبها پشتش را به من نمیکند تا بخوابد. فهمیدم که هرگز به من نمیگوید
"زن! جورابهایم را بشور". اچ بی خودش است. یک توده ی نرم و سفید و
مهربان که حواسش به من است. حتی وقتی نگاهم نمیکند میدانم که هوایم را دارد.
در اولین سفرمان اولین های زیادی را تجربه کردیم که برای من بی نظیر
بود. تاریکی را در خلوتمان راه دادیم تا مردمک چشمهایمان را دوبرابر کند و نفس
هایمان را سریعتر. از این سفر به بعد تاریکی سهمی از پررنگترین خاطره زندگی ام
خواهد بود.
