خفقان

سه شنبه بیست و هفتم آبان نود و هشت من و اچ بی دستهای هم را گرفتیم و راه افتادیم سمت فلکه صادقیه. هوا ابری و گرفته بود و قطره­های ریز باران هرچند دقیقه یکبار می­چکید رویمان. انگار بین آسمان و زمین را اسفنجی کثیف گرفته بود و قطره­ها را در خودش نگه می­داشت. مردم با ماسکهای بی­دلیل که نه از آلودگی بود و نه از غبار کنار خیابان ایستاده بودند و با هم پچ پچ می­کردند. آنهایی که تنها بودند هم چانه­هایشان را در گردن و دستهایشان را در جیب فرو برده بودند. از سرما بود یا تنهایی یا شاید هم خفقان عجیب شهر. نیروهای ویژه ی پلیس هم صورتشان را پوشانده بودند. حتی پوشیده تر از مردم. شناخته شدن در این شرایط دلخواه هیچکس نیست. انگار ماسکها حتی اگر نفس هم تنگتر کنند باز هم آزادترت میگذارند. نقابها حتی اگر زشت هم باشند به امنیت ناشناس بودن می ارزند.

اچ بی گفت: "خیلی جالبه که مردم دوست دارن با اینا حرف بزنن"

با ضمیری که اچ بی استفاده کرد میشد چشمهایم را ببندم و فکر کنم از مترسکهای توی مزرعه میگوید. مترسکهایی که میتوانند آدم بکشند. شبیه مترسک ِ گلشیری در معصوم اول. یک قدم بزرگ برداشتم که پایم روی خرده­شیشه های جلوی بانک شهر نرود. خرده شیشه­ها شبیه سنگریزه های درخشان روی هم تلنبار شده بودند. کسی سعی کرده بود مرتبشان کند. هیچکدام از آثار شلوغی­ها جمع نشده بود. همه فقط مرتب در گوشه ی دیوار جمع شده بودند. وقت نبود یا لازم نبود؟ شاید هم لازم همین بود، اینکه باشند...

به حرف سرباز راهنمایی رانندگی با صدای بلند خندیدم. به اینکه خیلی عادی به راننده ی جوانی که پرسیده بود چه خبر گفته بود فعلا شلوغ نیست. حرفش خنده نداشت. بیشتر انگار به آن خنده نیاز داشتم. صدایم که باز شد به اچ بی گفتم: "من اصلا خوشبین نیستم". بار صدم بود که این را میگفتم. ناخواسته شبیه یک آه از گلویم درمی­آمد. انگار یکی مرا کارگردانی می­کرد.  

مرد جوانی که انگار اعتیاد داشت با صدای بلند فریاد زد که گرسنه است و پول ندارد. دو نفر از پلیسها با باتوم به سمتش پریدند. چند نفر جلوی پلیسها را گرفتند و واسطه­گری کردند که کاری به کارش نداشته باشند. حتی اگر مرد جوان یک بازیگر اجتماعی بود باز هم نقشش را تاثیرگذار بازی کرد. یکی از پلیسها داد زد که اگر گرسنه است برود پیش او تا سیر شدن را بهش یاد بدهد. آن پلیس قدش از همه مردم شهر بلندتر بود. اگر حتی یک نفر همقد او در جمع پیدا میشد بهش حق میدادم که شاید او هم از این نقش بازی کردنها خسته شده. اما او اصلا آدم نبود. یک دانه­ی نباتی بود که کود و آب زیادی پایش ریخته بودند. هیچ حسی در صدایش و چشمهای تیله ای پشت نقابش نبود.

دختری که صورتش را زیر کلاه خزدار کاپشنش قایم کرده بود روی شانه­ام زد و گفت: "صورتت رو بپوشون. اون لیزر سبزها که رو صورتت می افته دوربینه"

نگاهش کردم. آنقدر خیره که شاید ازم ترسید. جلوتر که رفت باز هم برگشت و گفت: "برا خودت میگم. شناسایی بشی برات بد میشه". اینبار توانستم کمی از صورتش را ببینم. خیلی جوانتر از من بود. همسن خودم در شلوغی های هشتاد و هشت.

پیرمردی نشسته بود روی زمین و یک پایش را شبیه اسلحه به دیوار تکیه داده بود. آن یکی پایش که مال خودش بود هم دراز شده بود تو پیاده رو. بساط دستمال جیبی و شانه­های پلاستیکی­اش هم روبرویش بود. فکر کردم بساطش خیلی هم بی ربط نیست. هم شانه و هم دستمال هردو ممکن است در این شرایط به کار بیایند. نگاه پیرمرد یکجوری خالی بود که انگار غیر از شب بیست و هفتم آبان نود و هشت هیچ شب دیگری را در زندگی اش ندیده. خیلی های دیگر هم همینطور بودند. آدمهای طلسم شده­ای که تمام عمرشان تکرار دو ساعته از یک شب نحس بود. بازیگران ِ فیلمی پوچ گرا

با صدای شلوغی هردویمان برگشتیم پشت سرمان را نگاه کردیم. حدود پنجاه مرد شبیه اعضای یک هیات عزاداری از نقطه ای سیاه در یک خیابان فرعی وارد خیابان اصلی شدند. با نگاه خیره­شان به جلو و قدمهای تندشان آدم باورش میشد که به سمت یک هدف معلوم میروند. هدفی که به چشم هیچکدام از ما مردم عادی نمی­آمد. مردها که دور شدند مردی به من و اچ بی نگاه کرد و گفت: "کی بودن؟" و بعد بدون اینکه منتظر جوابمان بماند رفت.

به ماشینمان که رسیدیم دوست داشتم به اچ بی بگویم آنقدر پایش را روی گاز فشار دهد تا شاید بتوانیم از کادر سیاه و سفیدی که تویش گیر افتاده ایم فرار کنیم. از تکرار صحنه­های بی هدف برای ما سیاهی لشگران این خاک...

یک نفر  دستش را روی دکمه ی اتصال ما با دنیا گذاشته اما انگار این سوراخ باز مانده. آهای... کسی اینجا نیست؟!