خانم
سونوگرافی ژل سرد را سخاوتمندانه روی دلم ریخت و گردالی را با اشتیاق تمام برای
پیدا کردن دست کم یک توده سرطانی میچرخاند. حتما با خودش فکر میکرد جیغهایم که
سکوت کر کننده طبقه زیر همکف بیمارستان را شکسته بود باید دلیلی دهان پر کن و قابل
ترحم داشته باشد. دور بخشی که کمی تیره تر از قسمتهای دیگر ِ فیلم تو مانیتور بود
چند ضربدر گذاشت و بدون جواب دادن به سواالاتم دستور داد تا ژل را پاک کنم و بلند شوم. با خودم فکر کردم شاید تلافی
اینکه در جواب سوالاتش در مورد پسر ِ نگران ِ بیرون از اتاق سکوت کرده بودم جوابی
بهم نداده و یا شاید هم منتظر لحظه ایست که چشم در چشمهای نگران ما دوخته و سری
تکان دهد و بگوید "متاسفم" !
وقتی
پسر ِ نگران ِ بیرون از اتاق به داخل اتاق آمد فکر کردم که چه خوب شد که
دستیار ِ خانم سونوگرافی به خاطر جیغهایم
و وضعیت اورژانسم گفت که میتوانم با کفش روی تخت دراز بکشم اگر نه جورابهای سرخابیام
با شلوار سبز حتما کمی بیشتر از جیغهای کر کننده ام توی ذوق میزد!
پسر نگران داخل اتاق سرم را میبوسید و با نگرانی
میپرسید که خوبم یا نه و من که واقعا نمیدانستم خوبم یا نه میگفتم خوبم!
سعی
کردم که به یاد بیاورم که چند لیوان آب برای شفاف سازی محتویات شکمم خورده بودم و فکر کردم پس با آن همه آبی که من خوردم چرا آنقدر درونم تیره و تاریک بود!
پسر ِ نگران، طبقات بیمارستان را اینقدر
بالا و پایین رفت تا عکس سیاهی که بخشیش سیاه تر بود به دستش دادند و گفتند
"کیست" است و چیزی نیست! هردو نفسی عمیق کشیدیم و دست در دست یکدیگر
آنجا را ترک کردیم انگار که "کیست" بهترین و خوش یمن ترین تیرگی درون است!
پسر ِ نگران ِ آرزوهایم چند روزیست که نگرانی اش را
به من بخشیده و خود شده است پسر ِ خسته!
پسر ِ خیلی خیلی خسته ای که اینقدر نگران
این و آن شد تا یادش برود کمی هم برای خودش کنار بگذارد! پسر ِ خسته دو روز است که
از حال میرود و با سوزن آمپول و سرم به حالش می آورند!
و
حالا من دختر ِ نگرانی هستم که به هیچ چیز غیر از سلامتی او فکر نمیکنم! دختر ِ
نگران ِ بدجنسی که دوست دارد حالا که نگرانی را از او به امانت گرفته کمی هم از
بدجنسی خودش را به او هدیه کند. کمی بدجنسی در کاغذ زرورقی با کارت تبریکی از بیخیالی
که درونش نوشته:
" عزیزم، هیچکس حتی من ارزش سلامتی تو را
ندارد لطفا کمی و فقط کمی بیشتر به فکر خودت باش"
