دفتری که باید بست

از وقتی که مدیرم پسرعمه ی همسر آینده ام شده از در که وارد میشود طور دیگری سلام میکند. سلامش شبیه کسانیست که عکس خانوادگی آدم را جایی دیده اند. پدرش در یکی از مهمانی های آشناییمان نزدیک به ۱۰۰ عکس از فاصله ۲۰ سانتی از من گرفت که همگی بدون آمادگی قبلی بودند و شرط میبندم در ۹۸ تایشان شبیه به قورباغه هستم. خب منم بودم اینطور سلام میکردم!!

 هفته پیش خانه ایشان دعوت بودیم. استرسم از روز خواستگاری هم بیشتر بود. صبح وقتی هوا هنوز تاریک بود از خواب بیدار شدم و تا ظهر ۴۰۰ بار خودم را در آینه برانداز کردم اما همینکه سوار ماشین شدم استرسم تمام شد. دو برادر مدیر از ساعت یک تا شش بعدازظهر تلاش کردند با من چشم در چشم نشوند و چندین بار مرا به اسم فامیل صدا کردند. راستش لحظه های نابی هم بودند که موجبات سلام متفاوت مرا فراهم کردند. وقتی آقای مدیر روی زمین دراز کشیده بود و نقش چرخ و فلک را برای برادر زاده اش بازی میکرد من بالای سرش ایستاده بودم و به ۴ سال پیش و روزی که روی مبل لم داده بود و سعی میکرد در کمال اقتدار با من مصاحبه کند فکر میکردم. روز خوبی بود. خدا قسمت همه کند...

 خانه آن یکی مدیر هم خوب بود. بچه اش با آن چشمها که به سرنته پیتی رفته است مرا به یاد روز اول آشنایی ام با اچ بی انداخت. روزی که همین فسقلی بهانه دیدارمان شد.

 روزهایمان یکی یکی می آیند و میروند و من هرکدام را ناب تر از آن یکی میدانم. روزهایی که چاق و سرحال در این دفتر مینشینم و گذشته را ورق میزنم و میدانم به روز خداحافظی با این دفتر چیزی نمانده. دفتری که با همه سکوت مرگ وارش من و اچ بی را به هم معرفی کرد. روزهایی که برای ساعت ۵ و دیدار با اچ بی در این دفتر قدم زدم و لحظه ها را شمردم. روزهایی که فقط و فقط من بودم و این دیوارها و آینده ای که از دور برایم دست تکان میداد و مرا در ابر خیال فرو میبرد. روزهای خوب و بدی که حالا بخشی از آرشیو گذشته ام هستند و من از همه شان به خوبی یاد خواهم کرد.

 راستی یک هفته ای میشود که من هم جواب سلام مدیر را طور دیگری میدهم. درست مثل همانهایی که مدیرشان را در حالی که صدای اسب در می آورند دیده اند.