دلنوشته های یک خانه دار

سه سال بود که فکر میکردم بعد از ازدواج اینقدر وقت آزاد خواهم داشت که کتابهایم را بخوانم‏, به وبسایتها و وبلاگها سر بزنم و کمی نظر دهم. امروز دقیقا سه ماه است که منتظر وقت آزادم هستم که از لای ظرفهای نشسته و لباسهای چرک و غذای نپخته و خروار لباسهای چروک بیرون بیاید و بگوید “دیدی دیدیییین! من اومدممم”... گله ای نیست! من عاااااشق نقش جدیدم در فیلم زن زندگی هستم بخصوص آن سکانسهایی که با ناخنهای لاک زده شیرینی میپزد! آنهایی که میگوید میشود به خود و خانه با هم رسید.

مدتها بود که فکر میکردم ملخ بذر (آن یکی اش بدجور میشود) آدمهای خوب را خورده تا اینکه جناب طوفان مریض شدند و افتادند به شکوفه زدن از بالا و پایین. بیمارستان حیوانات پر است از آدمهای مهربان و خوبی که هرکدام یک زبان بسته بدبخت له شده را آورده تا با خرج خودش درمانش کند. از آن روز هرصبح که بیدار میشوم صدایی شبیه صدای بنفشه رافعی از داخل فریاد میزند ”صبح بخیر زندگی” و من ِ امیدوار با موهای ژولی پولی میروم که چای دم کنم و در آینه به زندگی لبخند بزنم که البته این آخری را گفتم که لطیف جلوه کنم.

قرار است به زودی لبخندهایم را با سیم آذین بندی کنم و توک زبانی صحبت کنم. حسم شبیه ده سالگی و عینکی شدن است.تفکرات ناقصم همیشه از لوازم جانبی و قطعات اضافه سوار بر اعضای بدنم استقبال کرده با اینکه خودم را با ارتودنسی یک خنگ به تمام معنا تصور میکنم که همیشه یک تکه سبزی یا شکلات به سیمهایش آویزان است. ممکن است شخصیتم هم عوض شود! اچ بی؟ آماده باش برای تغییر. نمیدانم چرا فکر میکنم اگر در این دو سال مادر شوم حتما بچه هم به کشتن میدهم! همه این ها با چند سانت سیم!! شیرین عقلی ام یک وقتهایی بالا میزند!

همین الان لیست کارهایم دارد خودش را میکوبد به چشمهایم و من نشسته ام اینجا و طوری تایپ میکنم انگار صلح نامه ایران و آمریکا بر سر برنامه اتمی ایران را میزنم! بروم پی کارم.