شاهدونه خانم

زن پیر نیست اما 1946 قطعا زمان مادربزرگهایمان است پس زن پیرزن است. پیرزنی شبیه به نوزاد تازه بدنیا آمده دخترش. چشمهایش درست همان چشمهای آبی و کوچک توی وان حمام است که با چرخش سر رو به دوربین زل میزند و عبوس و جدی نگاهم میکند. نوزاد نه میخندد و نه گریه میکند مثل مادربزرگش. مادربزرگ بوی صبح میدهد، صبحهایی که کرم میزنی و مینشینی تا یکی بیاید دنبالت. حالا من رفته ام دنبالش و باید چند ساعتی را با هم بگذرانیم. حال اچ بی را میپرسد. یعنی فکر کنم که حال اچ بی را میپرسد و من تشکر میکنم که یعنی خوب است. دلم میخواهد من هم حال نوزاد را بپرسم اما میترسم دلش بخواهد از شیرین کاری نوه هایش بگوید و من نفهمم و مجبور شوم ابلهانه به او لبخند بزنم پس چیزی نمیپرسم. به سال 1460 فکر میکنم و شصت و هشت سالگی خودم که با دختر و دامادم در آن سر دنیا منتظر زن پسر دایی دامادم هستم تا بیاید و مرا ببرد برای تمدید ویزایم و تنم میلرزد از غربتم در شصت و هشت سالگی! به مادربزرگ لبخند میزنم تا کمتر احساس غربت کند و برمیگردم به همان تصویر محو آینده و چروکیدگی ام. تصویر آنقدر کمرنگ است که در نور آفتاب گمش میکنم.

 جایی دیگر در پستی دیگر از تصویر کمرنگ پیری هایم مینویسم اما این پست برای شاهدونه خانم است.

بله شاهدونه خانم مثل شاهدونه ریز و کوچک است و به ایران که می آید آنقدر حرف نمیزند که برای یک سلام و خداحافظی هم مجبور است صدای گرفته اش را صاف کند. چهارشنبه تولد شاهدونه خانم است اما فکر نکنم کس دیگری غیر از منی که فرم تمدید ویزایش را پر کردم این را بداند. اینجا در ایران شاهدونه خانم خودش هم با ذره بین دیده نمیشود تاریخ تولدش به آن کوچکی که قطعا ناپیداست.

 جایی دیگر در پستی دیگر از تصویر کمرنگ پیری هایم مینویسم اما اینجا باید بگویم از اینکه تصویرم محو و ناپیداست خوشحالم.