جعبه ی بیست ساله

تابستان سال۷۳ مامان با خاله و پسرخاله رفت سوریه. من و حامد هم دعوت شدیم به کرج خانه ویلایی خاله جان با ۷ دختر قد و نیم قدش که آن موقع ۵ تایشان دختر خانه بودند. دو دختر خاله ی کوچکتر اتاق زیرزمین را به مناسبت ورود ما آذین بندی کرده بودند. تمام اتاق پر بود از برچسب گل و قلب و عروسک. جای طلقی شورت شوهرخاله هم شده بود قاب عروسکهای کوچک متصل به دیوار. همه چیز برای یک بزم یک هفته ای آماده بود. استخر بادی هر روز ظهر آب میشد تا یک لنگه از پای هرکداممان در آن فرو رود و سلولهایمان را تا مغز سرمان خنک کند. از آب بازی که خسته میشدیم دسته ی زنجیر زنی راه می انداختیم. شادی درهای قابلمه ها را به هم میزد و صالی با برس روی قابلمه ها میکوبید و هر دو با حامد که زنجیر زن بود پشت سر ِ من ِ علمدار راه می افتادند. عـَـلـَـم، میز اتویی بود که از پایه هایش شال و نوار رنگی آویزان بود و وزنش برای من ِ نیم متری کمی بیشتر از توانم بود. به پنجره ی زیر زمین که میرسیدیم باید خم میشدم و سلام میدادم. آن بدجنس ها هم میخندیدند و قابلمه ها را محکمتر میکوبیدند. خاله بازی ما سه نفر و حامد که همیشه نقش سبزی فروش محل را بازی میکرد سهم بعد از ظهرهایمان بود. برگ و علفهای درختان، تره و جعفری غذایمان بودند که در ظرفهای کوچک بند انگشتی سرو میشدند. شبها هم حامد شعبده بازی میکرد و با هزار بدبختی ۱۰ متر نوار روبان را از دهانش در می آورد و ما برایش دست میزدیم. مامان خیلی زود از سوریه آمد. با تل های قرمز و مشکی مخملی برای ما دخترها و کلاه چراغدار کنترلی برای حامد. عروسک سخنگو هم بود که همان موقع فهمیدم به درد بازیهایم نمیخورد! بچه ی نوزاد پستانک به دهان با موهای فر تا توی کمر؟!! یک جعبه بزرگ هم برای من بود که تویش پر از ظرفهای بزرگ و راستکی بود. جعبه سالهای سال ماند و ماند و ماند در انتظار خانه ای که مال من باشد. من ِ ۹ ساله ی آن سالها امروز آخرین عروس از آن جمع کوچک و شاد هستم. طبل زن و سبزی فروش چند سال است که زن و شوهر هستند. سنج زنمان هم بهار گذشته به خانه خودش رفت. من ِ علمدار هم اگر خدا بخواهد بهار بشقاب و لیوان های گلدار را بعد از ۲۰ سال از توی جعبه اش در می آورم و توی قفسه های خانه ام میچینم.