2 ترسناک است :|

دوست دارم بنویسم اما نوشتنم نمی­آید. رفته است در یک گوشه کز کرده است و خس خس میکند تا بفهمم پر است از حرف. دوست دارم انگشتم را در دهانش بکنم تا حرفهایم را استفراغ کند روی کاغذ. میدانم حرفهایم مانده است و بو میدهد اما میخواهم بنویسم تا نوشتنم هم راحت شود و دوباره به من لبخند بزند.

من انسان روکش داری هستم. خودم را زیر روکشم قایم میکنم تا گرد و غبار خودم را کثیف نکند اما همه ش این نیست! بخشی که گفتنش هم سخت تر است مربوط به شلختگی من در زیر این روکش است. طبقه بندی نشده ام و هرچیزی را در گوشه ای نامعلوم گذاشته ام. برای همین است که گاهی دیگران بدون اینکه بدانند پایشان را میگذارند روی احساسم و یا تنه شان گیر میکند به نقطه ضعفم. من انسان بدی نیستم اما وقتی هم میخواهم خوب باشم سعی میکنم خیلی خوب نباشم چون میترسم قضاوت شوم به بازی کردن. من از قضاوت میترسم برای همین دوست داشتم به جای گوشهایم در دو طرف صورتم نقش گلی، بلبلی، قاصدکی چیزی بود تا جلوه های بصری ام زیادتر میشد و کمتر میشنیدم.

 خانواده ام به زودی ضرب در دو میشود و من هنوز نمیدانم آماده ی رویارویی با تازه های هیجان انگیز هستم یا نه! پدر نو، عمه های نو، پسر عمه های نو و خب حرفهای نو. دوست دارم وقتی زندگی ام به روال عادی برگشت احساسم، دوست داشتنی هایم، مورد تنفرهایم، سوژه های جالبم، نقطه های ضعفم و انسانیتم همه اگر مرتب و طبقه بندی نشده اند دست کم سر جای خودشان باقی مانده باشند و هیچکدام از زیر روکشم به بیرون نیافتاده باشد.

حالا که در یک قدمی دو شدن در همه چیز هستم ضربان قلبم تند شده است. از کبودی زیر چشم اچ بی گرفته تا حال و روز ریخته و پاشیده ی خودم همه چیز مرا میترساند! میترسم بروم و کم بیاورم و آن وقت به جای ضایع شدن جلوی یک پدر، یک مادر، یک خاله و یک برادر جلوی دو تا از هرکدام ضایع شوم! میترسم اچ بی در کنار من ِ طبقه بندی نشده راه برود و یکهو دستش برود روی جیغهای بنفش ناشی از هار شدنم. او که دست زده گناهکار است اما منی که قبل از زندگی دو نفره به خودم سر و سامان نداده ام هم گناهکارم. همه اینها در کنار اچ بی که شاید او هم به اندازه من ریخته و پاشیده باشد ترسم را دو برابر میکند :(