امروز مبارک

آقای مدیر زنگ میزند و بدون اجازه شخصیتم را قرض میگیرد و آن را روی سینی پهن میکند و بعد چند بار از رویش عبور میکند و سپس شخصیتم را که مثل لواشک شده است بهم پس میدهد و گوشی را میگذارد.

 قبول دارم که شخصیتم زود مزه ی ترش لواشک به خودش میگیرد اما خب میدانم که نمیتواند مثل شخصیت های کال و گس در برابر لگدمال شدن بیتفاوت باشد. قسمت ناطق و جوابگو و کم نیار شخصیتم نگاههای غضبناکش را که به معذرت خواهی های بی دلیلم اشاره میکند به رویم انداخته و من جوابی برایش ندارم و در عوض با بی حوصلگی به سوال همیشگی "چرا اینطور کرد؟" جواب تکراری میدهم و جلوی گزینه ی "حتما اعصابش از جای دیگر خرد بود" تیک میزنم!

 میخواهم زندگی خوب و آرامی با اچ بی داشته باشم که هیچکس نتواند زیر آن هیزم بکارد و روی آن نفت بریزد و بعد دست به زیر چانه منتظر جرقه های کوچک باشد. برای همین زندگی آرام است که جوابهای منطقی را با زنجیر میبندم و میگویم که حق ندارند بیرون بیایند و بعد ور آرام و حرص دربیار را رو میکنم تا در به روی داد و هوار آقای مدیر باز کند و یک کلام بگوید "حق با شماست و بعد معذرت خواهی کند"! گرچه هر از چند گاهی چندتایی از جوابهای منطقی نازنینم به زور از حصار دورشان بیرون می آیند و دست و پا شکسته خود را به روی آقای مدیر میکوبند و بعد در حرارت عصبانیت آقای مدیر ذوب میشوند. مابقی هم که اینقدر در حصار میمانند تا تاریخ انقضایشان تمام شود و کپک بزنند.

 آقای مدیر انسان خوبی است که مثل خیلی های دیگر برایم شبیه به دستگاه مقصریابی است که به صورت ناخودآگاه تا به دیواری کوتاه میرسند بوق گوشخراش میزنند.

 امروز سومین سالگرد روز آشنایی ما بود. روزی که فتح بابی بود برای شش ماه بعدش و دوستی ما و من دوست داشتم 24 تیر 89 را از آلبوم خاطرات در می آوردم و برای هزارمین بار لحظه به لحظه اش را با اچ بی مرور میکردیم اما امواج آقای مدیر حافظه ام را از کار انداخت.بووووووووووووووووووووووووووووووووووووووق

 اچ بی جان از اتفاق کوچک سه سال پیش تا حادثه بزرگ دلبستگی ما همه و همه در گوشه ذهنم ثبت شده و هرگز پاک نمیشود! بوق بالا هم کار همان مقصریابی بود که آقای مدیر هم یکی از آن دارد :)