محال

یک روز بعد از ظهر چای را دم میکنم و مرگ را به صرف چای و شیرینی به خانه ام دعوت میکنم. به چشمهایش زل میزنم و با زبان خوش به او میگویم که اگر میخواهد جانم را بگیرد بگوید تا دراز بکشم اما اگر مادر شوم و آنوقت بیاید سروقتم کشیده ای محکم نثارش میکنم! مادرها که میروند بچه ها از وسط نصف میشوند. من با یک نصفه از همین آدمها زندگی میکنم و خوب میدانم نصف دیگرش را هرگز نخواهم داشت. کاش مرگ مهمان خانه ی مادرها نمیشد...!