فکر لعنتی!

چراغهای اتاق که خاموش میشد فکر لعنتی از زیر پاهام میخزید و دور سرم میچرخید. بغض میکردم و با گریه میرفتم پیش مامان و با هق هق بهش میگفتم "اگه تو بمیری من چه کار کنم"! مامان آروم و منظم میزد پشتم و میگفت " پیش پیش پیش" یا شاید هم میگفت " کیش کیش کیش" و فکر لعنتی از همون راهی که اومده بود برمیگشت.

 سه ساعتی میشد که چراغهای اتاقم خاموش بود. خواب بودم که فکر لعنتی بعد از سالها برگشت و اومد زد روی شونه م و بیدارم کرد و مستقیم رفت تو سرم و با صدای لرزون گفت "اگه اچ بی بمیره چه کار میکنی؟". نمیتونستم برم بغل مامان و از مامان بپرسم. اچ بی هم حتما اون موقع شب خواب بود. نشستم و گذاشتم که اشک از توی چشمهام قل بزنه و بیرون بریزه. گفتم میرم تیمارستان! فکر گوش تیز کرد و جواب رو که شنید، خزید و از زیر در بیرون رفت. میترسم امشب هم بیاد سراغم. کاش اچ بی بود تا آروم و منظم میزد پشتم و میگفت "پیش پیش پیش" و فکر لعنتی رو کیش میکرد.