تا ابد نابخشوده!

هر روز صبح کلید می اندازم و با صدایی پر از خرده شخصیت که درونم جلینگ جلینگ صدا میدهد پا به شرکت میگذارم. شرکتی که مثل عمه خانم های مهربان واسطه ی آشنایی ما بوده و دستهایمان را در دست همدیگر گذاشته و برایمان آرزوی خوشبختی کرده. می آیم اینجا مینشینم و سعی میکنم شرکت متوجه صدای جلینگ جلینگ درونم نشود. اینجا را دوست دارم اما نه برای کار کردن، برای قاب گرفتن و درون خاطرات دو نفره مان گذاشتن!

 خرده های درونم تا ابد باقی خواهند ماند و من هرگز نمیتوانم آنها را دور بیاندازم! باید تا ابد ادای آدمهای مهربان و قانعی را در بیاورم که خودشان و زندگیشان را مدیون دیگری بوده اند و خدا میداند که من چقدر از نمایش بیزارم! خرده شخصیتها درونم را خراش میدهند و با هر قدم در شرکت از تو آتشم میزنند! دوست داشتن خوب است و برای دوست داشتن کاری کردن بهتر از آن است اما نه به قیمت تکه تکه شدن!

 یک روز از اینجا میروم. یک روز مثلا خوب آفتابی با بغضی از سر مثلا دلتنگی خاطراتم را بسته بندی میکنم و دست در دست آقای اچ بی از اینجا میروم. همه به هم لبخند میزنند و همه خوشحالند اما من حس آدمی را دارم که هرگز بخشیده نمیشود! من خودم را برای این روزها هرگز نمیبخشم، هرگـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــز!