با تو همیشه بهارم

چشمهایم را بستم و دست آقای اچ بی را در سالن فرودگاه گرفتم و با خودم به هواپیما آوردم و او را بغل دستم درست در جای دختر بی ذوقی که مدام میخواست بالا بیاورد اما نمی آورد نشاندم و سرم را روی شانه اش گذاشتم. با اچ بی بر سر ارتفاع شرط بستم و از آن بالا دریاچه ی وسط کویر مرکزی را نشانش دادم و با هم به صدای عرعر بچه ای که یک ساعت و نیم موزیک متن سفر بود خندیدم. هواپیما که نشست عکسی از خودم را در حالی که توی تاکسی فرودگاه بودم برایش ارسال کردم و سعی کردم به خودم بگویم که آقای اچ بی در جیبم است تا خودم کمتر دلتنگش شود.

کنار ساحل جنوب رقصیدم، توی دره ستاره ها ترسیدم و غرق زیبایی جنگلهای حرا شدم و موقع خوردن ماهی که مزه لجن دریایی میداد از ته دل خندیدم و خدا را شکر کردم که آقای اچ بی نبود تا نفسهای اژدهایی بکشد و به جای غذا، نون و نوشابه بخورد.

عید 92 بی نظیر بود. نه از مهمانهایی که می آیند تا اخبار یکسال گذشته را بگیرند خبری بود و نه از لحظه های کشداری که انگار زبان درازی میکنند و میگویند که گاهی ساعت با باطری هم میتواند بایستد.

 من بودم و آخرین بهار مجردی و یک دنیا خوشی که همگی منگنه شدند به خاطرات.