خیاط که دو تا شه...

خاطراتم از خیاطی روزهای کمرنگی از گذشته را نشان میدهد که نقش شلوار را روی جورابهای لب توری میکشیدم و دورش را در می آوردم و برای باربی ام شلوار استرچ می دوختم. گاهی هم مربع هایی از لباسهای دور انداختنی مامان و بابا در می آوردم و دستگیره هایی با بوی تن مامان یا بابا به آشپزخانه هدیه میدادم. کم کم معنی خنده هایی که میگفتند تو کوچک خوبی هستی اما بهتر است از خیاطی فاصله بگیری را فهمیدم و تن عروسکهایم همان لباسهای کهنه را کردم و همان اندک علم خیاطی ام را گذاشتم برای خشتک های پاره یا دکمه های افتاده.

 هفته ی پیش مامان از خواب بیدار شد و گفت " باید پرده ی اتاقت را خودت بدوزی"! فکر کنم در خواب دیده بود که دوست و آشنا روی دست بلندش کرده اند و به نشانه ی تربیت دختری کدبانو به گردنش حلقه ی گل انداخته اند.

 دست به کار شدم و متر را برداشتم. مامان نظارت میکرد و من سانت میزدم. پارچه را بریدیم و من شروع کردم به دوختن نوار پرده. چرخ خیاطی زوزه میکشید تا پدالش را محکمتر فشار دهم. بیچاره بین دوختن و ندوختن گیر کرده بود از بس که با تردید دستم را رویش میگذاشتم. 20 سانت که دوختم مامان گفت که دور اول سخت است و حق را به من داد تا روی تخت دراز بکشم و او 2متر و 80 سانت باقی را بدوزد. دور دوم کارم راحتتر بود و چرخ خیاطی کمتر زوزه کشید اما اینبار هم صبر مامان تا نیم متر بیشتر دوام نیاورد و باقی را خودش دوخت. کمی بعد پرده رفت روی پنجره اما 30 سانت تا پایان شیشه ها فاصله داشت! مامان اعتراف کرد که چون از بالا بر کارم نظارت میکرده 160 را 190 خوانده، من؟! به مامانی با کفایت و حلقه گلی بر گردنش فکر میکردم و در قید اعداد نبودم :|

 مامان با حوصله 30 سانت دیگر را به پرده وصل کرد و رویش یک نوار چین چینی زد تا جای وصله معلوم نباشد. پرده که رفت بالا  رو به من لبخندی زد که معنایش را میدانستم. " تو دختر کدبانویی1 هستی اما بهتر است هرگز به خیاطی نزدیک نشوی" ! 1. سوسکی با دست و پای طلایی