خدا بغلم کرد، به آسمان پرتم کرد و من پرواز کردم...

آقای رئیس که شب خوبی را برای مهمانانش آرزو کرد من Hope را فعل جمله­ام کردم و با نیشی که تا امتداد گوشهایم کش آمده بود از سن پایین رفتم. پاهایم را که از عصر آن روز یک متری از گلیم بیرون زده بود بر زمین زدم و قول گلیم بزرگتر را بهشان دادم. اعتماد به نفسم را از زیر فرشهای سالن در آوردم و گرد و خاکش را گرفتم و بعد بسته شده به بالنی رنگی به آسمان فرستادم.

 کابوس تمام شده بود و من خسته و گرسنه از جنگ با ببر پشت میز پذیرایی نشستم و دستهای سرد و لرزان ناشی از هیجانم را در انگشتهای مامان قفل کردم. یاد روزی افتادم که میکروفون به دستم داده بودند و با کلاهی از کشور مراکش بر سر گفته بودند جلوی دویست دانش آموز اول تا پنجم بایستم و بگویم " اسم من مراکش/ کله­م مثل هواکش..."  و من گفته بودم و صدایم هم نلرزیده بود. بعدها مامان گفت که آن روز پشت پرده برزنتی حیاط مدرسه ایستاده بود و برای صدای ریز و جیغ جیغوی پشت میکروفون ذوق کرده بوده. ا

ینبار مامان پشت هیچ پرده­ای نبود. مامان گفت "تو میتوانی" و بعد مرا هل داده بود جلوی 60 اجنبی رنگارنگ و 100 مدیر و رئیس و شهردار منطقه و بعد به همه گفته بود " او که آن بالا ایستاده دختر من است"!

 خدا به اعتبار روی سفید این زن مرا هم رو سفید کرد و لرزش را از صدایم گرفت و کلمات ِ با بیش از 1000 سال قدمت در زبان فارسی و کلمات ِ عربی که در دهان نمیچرخند را از حرفهای جناب دکتر پاک کرد و من ماندم و همان گپ و گفت خودمانی و آمار و ارقام 3 رقمی.

 آخر شب در خانه، مامان بغلم کرد و بوسم کرد و گفت که باعث افتخارشان هستم!

 من؟! قطعا آن لحظه روی زمین نبودم...