سبزم کن

شکوفه­هایم که بیرون میزنند آنها را برای باغبان میچینم. شکوفهای صورتی و سفیدی که از کنج لبهایم جوانه میزند.

 باغبان هر روز نهالی در دلم میکارد. گاهی درختهایم به هم پیوند میخورند و میوه­هایی شبیه به ستاره های براق از چشمهایم میریزند. میوه­هایم در نمک اشکهایم غلت میخورند و روی گونه­هایم سرازیر میشوند. باغبان، شوری ستاره­هایم را که میبیند بار دیگر نهال میکارد، اینبار نهال شیرین ترین میوه­های دنیا را و من از پنجره­ی خانه­ام تا کمر آویزان میشوم و صدایش میکنم "هوی! مش باغبان! بکار، بکار و سبزم کن. حیاط وجودم تا ابد جا دارد".

 باغبان به میوه­های ستاره­ای که کف باغ را پوشانده نگاه میکند و شانه­هایش را بالا می­اندازد. چشمهایش را با دستهایم میگیرم و او میداند جز من کسی در باغمان نیست. دستهایم را آرام میگیرد و سر بر میگرداند. میوه­ی درختان قدیمی تر را دهانش میگذارم. گازی میزند و هومی میگوید و غرق در شیرینی­اش میشود. شکوفه­ها باغ را پر میکنند و باغبانم با خود میگوید " این دختر جا دارد؟ ". در گوشش نجوا میکنم " مشتی! دل من برای تمام درختها و گلهای تو جا دارد".

 باغبان میداند بارانهای نم نم من برای سبزی باغمان است اما همیشه میگوید باران­های سیلابی، آفت است، آفت!

 نم نم که میبارم مرا در آغوش میگیرد و من از حظ آغوشش همچنان میبارم. پیچک باغمان دور ما میتند اما باغبان شاخه­هایش را میزند و میگوید "نه، هنوز بهار نیامده"! و من از حرف باغبان میخندم و شکوفه­های کنج لبم را نشانش میدهم و میگویم " بهار باشد یا نه، با تو من همیشه شکوفه بارانم"