تو بیگانه خوانش مخوانش پسر!!

آقای مدیر در حال غذا خوردن بود که من تلفن را قطع کردم و با بیتفاوت ترین صدای عالم گفتم "آقای ف گفتند بهشت زهرا هستند، سر خاک پدرشون".  هنوز حرفم تمام نشده بود که مدیر وسط اتاق ظاهر شد! غذا پریده بود تو گلویش و در میان سرفه های شدیدش میگفت  "کجا بود؟!! کجـــــــــــا؟ بهشت زهرا؟ خدای من! پدرش؟ گفت پدرش؟ واااااییی! "

 یادم افتاد پدر آقای "ف" تو بیمارستان بوده و من باید از حرف آقای ف ناراحت میشدم و بهش تسلیت میگفتم و بعد هم که گوشی را قطع کردم میدویدم تو اتاق مدیر و با ناراحتی خیلی زیاد میگفتم "پدرش! پدر آقای ف! پدرشون فوت کرده" !

 خب فکر میکنم چون آقای ف خیلی از بیماری پدرش ناراحت بود و یکبار که فشار عصبی زندگی با نمک های درون ایشون واکنش نشان داده بود و گفته بود که دیگر وقتش است تا پدر را ساعت ۹ جلوی در بگذارد  من او و پدرش را در گوشه ذهنم پنهان کرده بودم تا با یادآوری عشق متفاوت پدر و پسریشان قلبم تیر نکشد. برای همین به طرز شگرفی فراموش کرده بودم پدرش زنده بوده و در ذهن پسرش هر شب ساعت ۹ چیزی شبیه به کیسه مشکی بو گندو میشود! خلاصه که مدیر همینطور سرفه کنان و با چشمهای قرمز ناشی از دونه برنج گیر کرده در گلویش به آقای ف زنگ زد و با ناراحتی و صدای بلندی که سعی داشت به خاطر شراکت کاری هم که شده تا جای ممکن تاثیر گذار باشد شروع کرد شرح ماوقع را از آقای ف پرسیدن. مکالمه در کمتر از ۱۰ ثانیه تموم شد و آقای مدیر با چهره ای که سعی داشت خنده اش را نشان ندهد و همچنان با چشمان سرخ به طرفم آمد و گفت " پدرش که زنده س ! آقای ف در بهشت زهرا و سر خاک شخص دیگه ایه!! " نمیدانم در کدام یک از ساعات شلوغ ذهنم وقت کرده بودم پدر آقای ف را به خاک بسپرم اما مطمئنم این کار را فقط برای خودش و حفظ نام پدری اش کرده ام. پدری خمیده و چروکیده که در چشم پسرش به کیسه زباله شبیه شده!