دوستت دارم

آخرین مهره های کمرم در واقع همان ته تغاری های ستون فقراتم بنای ناسازگاری گذاشته اند و درست مثل کودکان ِ بهانه گیر که از نشستن در آغوش مادر بیزارند و میخواهند با ایستادن مادر آنها نیز در اوج باشند ، مرا سرپا نگه می دارند!

 نمیدانم درمان مهره های لوس و لجباز محبت کردن است یا بی توجهی اما خوب میدانم اگر به زودی ساکت نشوند مجبور میشوم با مسکن های قوی خوابشان کنم و خودم یک دل سیر بنشینم!

 همراهم این روزها همدردم است و با کلافگی های گاه و بیگاهم خوب میسازد! روحم از همیشه خندان تر است اما سرزمین این روح خندان گاهی و فقط گاهی خسته و درمانده میشود...!

 سرزمینی که آزادانه تو را برگزیده برای گم شدن در وسعت ِ آغوشت و روحی که از حرارت عشقت هر روز و هر لحظه بیشتر اوج میگیرد هردو برای محبتهای بیکرانت تو را میپرستند.

 تو را به اندازه ی خوبیهایت دوست دارم