دنیای ما کوچولوها

چند وقت پیش یه ایمیلی برام اومد که مو بر اندامم راست کرد! یه سری عکس که از کره زمین شروع میشد و رفته رفته مقیاس زمین رو تو جهان نشون میداد و تو آخرین عکس کره ی ما به هیچ عنوان دیده نمیشد! یعنی به قدری کوچیک بودیم که از تصور خودمون در مقابل قدرتی که خلقمون کرده خنده م گرفت! یه مشت ذره های بسیار بسیار بسیار ریز که همینجوری داریم تو سر و کله هم میزنیم و ناله میکنیم و همش هم پیش همین خالق شکایت میکنیم و جالب اینجاست که فکر میکنیم خدا باید ما رو ببینه و اگه نبینه یعنی دوستمون نداره و اینا...

یعنی خدایی که عجب میکروسکوپی هایی هستیم ما! فکر کنم خدا هم همون موقع که اولین نمونه استاندارد بشریت رو با گِل قل قلی کرد و بعد هم به خودش احسنت گفت دقیقا به این دلیل بود که فکر کرده این مخلوق با همه ریز بودنش چه سر و زبون و مهمتر از همه روییی داره!!

خلاصه که من از تاریخ دریافت این ایمیل خودم و خانواده و کلا تمامی همگونه های خودم رو بسیار ریز میبینم و معنی عبارت ِ " یک دنیا دوستت دارم" هم بسیار ملموس تر شده برام!

داشتم فکر میکردم وقتی یکی از کسانی که یک دنیا دوستش داریم از دنیای میکروسکوپی ما خداحافظی میکنه حق داریم که حتی بعد از گذشت چند سال هچنان گهگداری دنیای خودمون رو در فراقش تنگ و تاریک ببینیم و حسرت ِ نبودنش رو بخوریم اما فکر کردن به وسعت ِ جهان ِ خلقت و تصور اینکه اونکه دنیای ما بود شاید بعد از مرگ مقیاسش به نسبت جهان چند درصدی بزرگتر شده روحمون رو به وجد میاره! اینکه حالا دیگه اون جزو کسانی نیست که هم قد و قواره ی ما کوچولوها باشه! دیگه اونو نمیشه ریز دید چون دنیاش عوض شده! با همه این نتیجه گیری ها همچنان خودخواهانه از خالق میخوام که همه اونایی که یک دنیا دوستشون دارم رو با همین مقیاس پیشم نگه داره و بهمون کمک کنه اگه موعد ِ تغییر مقیاس ِ هرکدوم از ما رسید به بقیه صبر بده! *

وقتهایی که از دلتنگیش میگه دوست دارم میتونستم آرومش کنم اما خوب درک میکنم سنگینی نبودن یک نفر تو زندگیش به این راحتیا سبک نمیشه! فقط ایکاش هرگز از "چرا" استفاده نکنه!