دروغی به شیرینی یه لبخند

با اخم که بهم نگاه میکنه یعنی وقتشه که دولا بشم و در گوشش داد بزنم که کی هستم تا دوباره بخنده. سرم رو از روی کتاب بلند میکنم و نگاهش میکنم، نه به من نگاه نمیکنه و این یعنی هنوز یادشه که من نوه ش هستم و خیالش راحته که غریبه کنارش ننشسته! تمام شبکه های تلویزیون رو بالا و پایین میکنم تا یه مستندی از حیوونا پیدا کنم و بهش بگم "مامانبزرگ این گرگه رو نگاه کن" یا مثلا بگم " اسم این پرنده چی بود" و اینطوری وادارش کنم به نگهداشتن گنحینه لغاتش که روز به روز و ساعت به ساعت کمتر و کمتر میشه!

 از جعبه جادویی که برای اون صامته چشم برمیداره و ازم میپرسه بابابزرگم یادمه یا نه و من به ذوق اینکه اینبار بدون سوال من خودش حرف زده میخندم و میگم " بله که یادمه" ! تعجب میکنم که چطور حواسش هست که بابابزرگ دیگه بین ما نیست! دوباره که ساکت میشه نا امید میشم اما اینبار من شروع میکنم و میگم " خیلی آروم و مهربون بود مگه نه؟" با سرش تایید میکنه و باز حرفی نمیزنه. دارم دنبال سوال بعدی میگردم که میگه " خیلی خوب بود اما وقتی عصبانی میشد ازش میترسیدم" بهش میگم "اما تو رو خیلی دوست داشت" بهم نگاه میکنه و میگه "منو؟ از کجا میدونی؟" دلم رو میزنم به دریا و میگم "خودش میگفت، همیشه به ماها میگفت که مامانبزرگتون خیلی خانومه، خیلی زحمت کشه، حتی یه بار گفت که خیلی دوستت داره! " کمر خمیده ش کمی بلند میشه چشمهاش برق میزنه و میخنده و میخنده و سرخ میشه! میگه " راست میگی؟" به دستهاش نگاه میکنم و با صدای بلند میگم " بله راست میگم". سرم رو که بالا میگیرم میبینم داره با گوشه روسریش اشکهاشو پاک میکنه.

صدای اس ام اس گوشیم حواسم رو پرت میکنه ازاچ بی پیام دارم بازش که میکنم نوشته " خیلی دوستت دارم" ! سرم رو بالا میگیرم مامانبزرگ آروم و آهسته و در حالی که روی واکر خم شده میره سمت اتاقش و من به فاصله بینمون فکر میکنم...